Ojciec czy Tata

Jestem z dziećmi, rozmawiam z nimi. Jeśli mają jakieś pytanie to staram się na nie odpowiedzieć lub podpowiadam, gdzie mogą znaleźć odpowiedź. A jak już ją znajdą to chętnie ją poznam.

Dużo czasu spędzamy razem. Na wycieczkach pieszych, rowerowych czy wypadach samochodem.

Razem bawimy się w wodzie, chodzimy po przeszkodach, łowimy ryby czy coś budujemy. Razem śpiewamy i pomagamy sobie w codziennych czynnościach.

Przy dzieciach nie używam telefonu. Zresztą moje dzieci (z wyjątkiem najstarszych dziewczyn, które mają telefony z ograniczonym czasem korzystania – 45 min dziennie) nie mają telefonów.

Na wycieczki zabieramy piłkę. – wiadomo – jest piłka – jest zabawa. Zawsze wtedy można w coś zagrać.

Staram się być sprawiedliwy i przestrzegać ustalonych zasad.

No właśnie – dzieci potrzebują jasnych i uczciwych zasad. Gdy gramy to nie oszukujemy i „nie podkładam się", aby któreś dziecko wygrało. Pokonanie mnie w grze musi być dla dziecka dużym przeżyciem – to nie może być coś co się często zdarza. Oczywiście w grach, gdzie mam przewagę jak np. rzucanie do kosza czy strzelanie z łuku dostosowuję zasady do wieku lub siły – ja strzelam lub rzucam z dalszej odległości. W grach typu „chińczyk" lub karty – czyli losowych – płaczemy, smucimy się, złościmy, ale walczymy do końca.

Moje dzieci mają swoje laptopy i w „dniach grania" (są jeszcze „dni oglądania") wspólnie gramy w gry sieciowe jak WarThunder czy Civilization VI. Niestety Minecraft jakoś do mnie nie przemawia – ale serwer dzieciom wykupiłem i tam sobie budują kwadratowy świat.

A na „Dzień Ojca" dostaję laurki takie papierowe – własnoręcznie zrobione przez dzieci.